Een aardig gedeelte van de wijnen die ik importeer komen uit de Cevennen, of beter gezegd de Piémont Cévenol: ‘de voeten van de Cevennen’. Een kleine wijnstreek op grens van de Côte du Rhône en de Languedoc, gelegen aan de zuidelijke uitlopers van het Massif Central. Hier is mijn wijn-import-avontuur begonnen.
Fan van deze streek en haar wijnen mag ik mezelf wel noemen. De natuur in het Parc National des Cévennes is van een ongelooflijke schoonheid en ongereptheid die zeker de moeite van het bezoeken waard is. De glooiende en groen beboste heuvels worden wel eens broccoli genoemd, waar het zeker iets van weg heeft. Als fervent fietser kan ik er ook altijd mijn hart ophalen, met als toppunt de beklimming van de Mont Aigoual. Prachtig beschreven door Tim Krabbé in het boek ‘De Renner’.
Dit nationale park is in 2018 overigens vernoemd tot ‘International Dark Sky Reserve’. Hiermee is het het 13e gebied ter wereld, en het tweede in Frankrijk, dat op deze lijst staat van meest donkere plekken op aarde. Er is zo weinig lichtvervuiling dat je ‘s nachts geen hand voor ogen ziet (als er geen maan is), maar wel ontelbaar veel sterren kunt waarnemen. Op een schaal van 16 tot 23 – waarbij 23 het meest donker is zoals bijvoorbeeld het midden van een woestijn – scoren de Cevennen 21!
In deze afgelegen gebieden vind je natuurlijk ook wijnmakers. Zoals bijvoorbeeld de broers Thomas en Nicholas. Derde generatie wijnmakers van Domaine Le Sollier; een klein wijndomein van zo’n 12 hectare nabij een gehucht genaamd Monoblet. Prachtige wijngaarden met zicht op twee schilderachtige heuveltoppen, waarvan ik tot voor kort heb gedacht dat ze Le Chameau heten. De Kameel. Leek me logisch: twee bulten in een gebied waar het net zo donker wordt als in het midden van de woestijn.
Of mijn frans laat te wensen over, of ik heb me verkeken op een lokaal dialect. Waarschijnlijk een combinatie van beide… In sommige delen van de Languedoc wordt namelijk nog wel eens Occitaans gesproken oftewel ‘le langue d’oc’. Een taal die net zoals het Frans afstamt van het Latijn, maar ergens een andere afslag heeft genomen. Waar de Fransen ‘oui’ zeggen, zeggen ze in de Languedoc ‘oc’. Zou daar ons ‘oké’ vandaan komen?
Hoe het ook zij, ik heb het verkeerd verstaan. Deze twee heuvels heten namelijk Les Jumeaux. De Tweeling… En die twee broers, die maken er wijn die meer dan oké (of oc) is. Dat wordt weer genieten dit weekend.
Proost!